προσακτέον

προσακτέον, ([etym.] προσάγω)

A one must bring to or near, Pl.R.537a;

τὸ κάτω πρὸς τὸ ἄνω Hp.Art.14

; one must apply, administer, of instruments or drugs, Herod.Med. ap. Aët.5.130, Orib.Fr.74; [τὴν μουσικήν] Arist.Pol.1340b13;

παραδείγματα Id.Rh.Al.1438b40

;

τῇ φύσει τοῦ πράγματος π. τὴν τέχνην Hermog.Stat.7

.

II προσακτέος, α, ον, to be applied,

ἡσυχίη π. Aret.CA2.3

; to be administered,

οἶνος οὐ π. Orib.5.31.10

.